Marathon Zwolle

Het herstel van de Inferno Triathlon wilde maar niet echt vlotten, waarschijnlijk had het lichaam toch te veel afgezien daar in Zwitserland. Oorzaak zal de combinatie van buikgriep, norit, asperines en toch sporten zijn. Hierdoor kwam de voorbereiding van de Marathon van Zwolle niet helemaal uit de verf, maar goed dan maar proberen met 2 x een duurloop als training de marathon uit te lopen.

Dus gewoon starten en zien waar het schip strand. De start dus heel rustig begonnen om te kijken hoe het gaat.  Na een kilometer of 7 kom ik een groepje achterop met de snelste dame. Bij het 10 kilometer punt blijkt alleen de dame nog achter mij te lopen en de rest blijft achter, waardoor er veel kopwerk verricht moet worden. Achter in een groepje hangen is er dus niet bij, wat eigenlijk wel mijn bedoeling was.
Eigenlijk loop ik nog steeds lekker en besluit gewoon het tempo vast te houden totdat het lichaam aangeeft dat het langzamer moet. Op de helft gaat het nog steeds goed en inmiddels hebben we de wind mee, zodat het een stuk makkelijker gaat. De kilometer bordjes staan niet overal op de juiste plek, maar enig rekenwerk leert dat we op een gegeven moment op 3:11 lopen. Ben overigens nog steeds benieuwd hoe ver ik kom. Tot 7 kilometer voor het eind moet de dame plotseling stoppen voor een sanitaire stop, waardoor ik alleen verder moet lopen. De 3:11 is inmiddels niet meer haalbaar, maar daar heb ik totaal geen problemen mee. Ik had immers geen ambitie qua tijd, dus uitlopen maar en ik ga op schema 3:15 lopen. Tot het eind kon ik dit goed volhouden en wat mij blij maakt is dat het tempo van 3:15 op de marathon mij goed ligt en dat ik dit ook langer vol kan houden. Zeker met het vooruitzicht van de 60 van Texel (en dit tempo) ben ik tevreden over deze marathon. Achteraf bleek dat de snelste dame inderdaad ook de snelste dame is geworden. Das dan ook weer mooi.

Inferno Triathlon

Na een goede voorbereiding met veel "onregelmatige" trainingsarbeid zit het erop. De Inferno Triathlon is volbracht. Zoals al gemeld, de voorbereiding ging super, veel uren op de fiets, veel in de bergen getraind, veel gezwommen. Het was echt super. Echter 1 dag voor de triathlon enorm last van mijn maag en ietsje koorts. Koolhydraten stapelen zat er even niet in, vaak naar de WC gaan wel. ‘s Nacht nog twijfel of ik wel zou starten, maar al die trainingsarbeid voor niets? Dat was ook geen optie, dus besloten voorzichtig van start te gaan en kijken waar het zou eindigen.

Om 6:30 (heb je wat aan de dag ;-( ) tijdens de zwemstart voelde ik me nog niet veel beter, maar het was wel te doen. Als 80e het water uit en hup op de racefiets. Gelukkig stond Jeroen al klaar met de eerste lading norit tabletten en een flesje cola om de maag rustig te krijgen. Een ritueel wat we eigenlijk heel de dag volgehouden hebben tot en met de finish. De eerste klim ging niet super, durfde niet aan te zetten en voor mijn gevoel kwam iedereen voorbij. OP het vlakke deel en de 2e klim naar Grobe Scheidegg ging al weer wat beter en kon aardig wat mensen weer terughalen in de klim. Het uitzicht wat je daar hebt is overigens super. DE afdaling naar Grindelwald is lang en snel, das dan wel weer te doen. Na de wissel op de mountainbike is de temperatuur toch wel erg hoog opgelopen en probeer alle middelen om te koelen. Elke sproeier of waterbak wordt tijdens de klim naar Kleine Scheidegg kort bezocht om het toch enigszins dragelijk te maken. Daarna eindelijk de afdaling, deze is in het eerste deel overzichtelijk en de snelheid loopt al snel tot boven de 70 km per uur, het tweede deel daarin tegen is technischer en vraagt veel van je remmen. Omdat ik 27,5 inch wielen met (te) kleine schijven heb gemonteerd raken mijn remmen natuurlijk "weer" oververhit en de remdruk valt telkens weg. Koelen met water uit mijn bidon werkt dan weer goed en een korte stop om de remmen te koelen is dan ook nodig. Daarna rap doorgefietst naar het wisselpunt voor het lopen. Dat lopen ging echter niet zo soepeltjes als normaal, mijn buik kon niet wennen aan het lopen en in de eerste 5 kilometer 3 x een toilet opgezocht. Op de helft van het loopparcours in Murren nog maar eens en daarna doorgelopen naar de finish in de mooiste omgeving van Europa. Wat een schitteren gebied om te mogen sporten. Het is er zwaar, maar ook ontzettend mooi. Na ongeveer 13,5 uur sporten eindelijk op de Schilthorn. Het was goed te doen, alleen jammer van mijn maag welke van streek was. Inmiddels (1 week later) werkt alles weer naar behoren en kijk terug op een geslaagd evenement. Ik doe niet meer mee, maar het is echt een aanrader voor iemand die een bijzonder evenement mee wil doen.

Time Crunched Training deel 2

Zoals ik al in mijn vorige bericht melde zit ik krap in tijd en moet allerlei logistieke trucs uithalen om aan mijn trainingsarbeid te komen. Tot nu toe lukt dat goed, maar een nadeel van Time Crunched Training is dat je ook je rust momenten moet gaan plannen. Dat valt nog niet mee tussen alle verplichtingen door. T C T is veelal heel vroeg en heel laat op de dag, dus minder slaap dan wenselijk. Maar toch voelt het goed om te doen, ook de achillespees belssure wordt langzaam beter en vandaag weer voor het eerst hardgelopen zonder problemen, al was het maar 4 x 5 minuten. Nog 1 week doorzetten en dan een rustige week.

Time Crunched Training

De komende weken worden druk. Niet met sporten, maar met andere zaken zoals: werk, privé ,etc. Dat betekent dat ik het slim aan zal moeten pakken om toch meer conditie op te bouwen dan nu het geval is. Oké, de zwemtrainingen in het zwembad zullen op dezelfde tijden blijven. Hier is dus niks aan te plannen, maar de fietstrainingen kunnen wel gepland / gecombineerd worden.

De komende weken zullen er dus globaal als volgt uitzien: Alle familie bezoeken, verjaardagen, woon werk verkeer zullen zoveel mogelijk op de fiets gedaan worden. Op deze manier probeer ik zoveel mogelijk uren op de fiets te maken met de daarbij behorende oefeningen. Voor de weerstand / kracht training zal ik mijn BOB aanhangwagen gebruiken met daarin extra ballast. Tja, je moet wat als je weinig tijd hebt.

Hopelijk wordt het snel warmer zodat de zwem buitenwater trainingen weer opgepakt kunnen worden op tijdstippen welke niet vastgesteld zijn.

Voor de lange duurtraining sleep je toch aardig wat spullen mee, mijn fiets lijkt soms meer een pakezel dan een mountainbike. Verlichting, naafdynamo, 3 bidons, eten, GPS,  fietspomp en zadeltasje zijn tegenwoordig (bijna) standaard.

Voorbereiden op het seizoen

De laatste weken ben ik bezig mijn voorbereiding wat uit te breiden. De eerste lange fietstochten zijn gemaakt en gaan best goed. Vorige week 5 uur achter elkaar op de mountainbike gezeten en aardig door kunnen fietsen, dat geeft moed. Geen vermoeide benen of zadelpijn, het nieuwe SQ lab zadel zit echt perfect en kik kan het er lang op vol houden. Het zwemmen gaat ook beduidend beter t.o.v. vorig jaar. De uren in het zwembad beginnen vruchten af te werpen en met name de laatste trainingen van Johan Neevel dragen bij aan mijn vooruitgang. Tot zo ver best positief, iets minder is mijn achillespees belessure die maar langzaam beter wordt. De pees is ontstoken en er zit een bobbel op. Dat betekent veel concentrisch rekken en koelen. Het herstel mag van mij veel sneller gaan dan dat nu het geval is, ik mis het hardlopen toch meer dan gedacht. Maar hopelijk is het over een maand beter en kan ik weer voorzichtig wat meer kilometers maken.
Nu maar hopen dat de buitenwater temperatuur snel omhoog gaat, zodat buiten zwemmen ook weer kan. Komend weekend een lange tocht op de ATB maken en voorbereiden op Raid de Hautes Fagnes.

In voorbereiding op......Inferno triathlon

Jippie, heb weer ingeschreven voor de Inferno Triathlon. Dus zijn de voorbereidingen ook weer in volle gang. De voorbereiding gaat tot nu toe tenminste al veel beter dan vorig jaar, toen kampte ik nog met een blessure aan mijn rug. Deze is nu helemaal over, maar daarvoor in de plaats een ongewillige achillespees, maar die is tegen die tijd wel hersteld. Op dit moment ligt het accent dan ook helemaal op fietsen en zwemmen en eigenlijk gaat dat best goed. De eerste XC ATB heb ik weer gereden en dat ging best goed, al mis ik nog veel explosieve kracht, maar daar wordt aan gewerkt.
Vandaag heb ik een supergave fiets getest, een cannondale flash carbon 1. Een super fiets, maar toch mis ik een beetje het comfort van een fully. Dus stap ik over op 27,5" wielen, heb er al mee getest en ik vond het super.
De voorbereiding zal nu bestaan uit zoveel mogelijk woon werk verkeer op de fiets aangevuld met de zwemtraining via de zwemclub. Als het weer warmer is zoveel mogelijk meters maken in het buitenwater.