2e helft seizoen 2011

Het laatste halfjaar heb ik niet veel aan mijn blogspot gedaan, het kwam er gewoon niet van. Wel af en toe een Twitter bericht gestuurd, en daar bleef het dan weer bij. Nu ik weer meer tijd heb zal ik mijn blogspot beter bijhouden en wat vaker een bericht plaatsen. Als vervanger dus maar een totaal bericht van het laatste gedeelte van het seizoen.

Het laatste gedeelte bestond eigenlijk uit de Inferno triathlon en de 24 uurs MTB race in Assen. Voor beide evenementen heb ik ontzettend veel uren moeten maken, het zijn ook nogal lange evenementen welke de nodige trainingsarbeid nodig hebben. En nog heb je het gevoel dat je te weinig gedaan hebt, maar volgens mij hou je dat altijd.

Vooraf aan de Inferno heb ik 2 weken in de bergen getraind om de nodige hoogtemeters  te maken. Na een week in de Alpen in de omgeving van de Alpe d’Huez had ik het gevoel dat het in de bergen fietsen en lopen weer op orde was. Na vele keren de Alpe d’Huez opgefietst en gelopen te zijn moest het goed zijn. Ook wanneer ik 5 x achter elkaar omhoog fietste was het gevoel nog goed, al had ik wel moeite met de hitte. Maar met voldoende drank en af en toe afkoelen ging dit wonderbaarlijk goed. De week in de Jura was wat rustiger, maar daar goed kunnen werken aan mijn duurvermogen, ook met het zicht op de 24 uurs race in september.

24 uurs MTB RACE Assen

De voorbereiding naar Assen ging relatief goed, veel kilometers op mijn racebak gemaakt omdat mijn nieuwe frame nog niet binnen was. De weersvoorspellingen voor Assen zijn niet goed, het heeft heel de week geregend, het parcours is erg nat en er wordt nog meer regen en zelfs onweer voorspelt. Het zal zwaar worden. De start is zoals altijd een Le Mans start, met zijn allen rennen naar je fiets, opstappen en vertrekken. Het heeft altijd wel iets zo’n start. De eerste ronde doe ik het rustig aan, het parcours is op enkele plekken echt nat en rij je tot de velg in het water. Dat belooft nog wat voor de nacht. Later in de middag wordt de dreiging van onweer groter en het begint dan ook benauwd te worden.  Ik blijf wel voldoende eten en drinken en het gevoel is eigenlijk best wel goed. Na 6 uur gaan de 6 uurs deelnemers naar de kant en is het beduidend rustiger op het parcours. Ik fiets hele stukken alleen terwijl ik eerder op de dag vaak in een groepje fietste. Na 7 uur neem ik mijn eerste warme maaltijd, drink wat cola als welkome afwisseling op sportdrank en ga gestaag verder. Maar dan begint het iets na middernacht  toch echt te regenen en later ook fors te onweren. De organisatie besluit heel verstandig om het evenement tijdelijk te stoppen en de bui af te wachten. Het risico van verder gaan is echt te groot. Dus snel van de gelegenheid gebruik maken en zoveel mogelijk eten, drinken en even kort de beentjes horizontaal gelegd. Na ruim een uur mochten we verder en tijdens de herstart viel het me op da er toch beduidend minder deelnemers waren over gebleven, veel mensen hielden het toch voor gezien na het onstuimige weer.  De start was een stuk voorzichtiger dan de eerste, het parcours was inmiddels veranderd in een zwembad met vele diepe sporen waar fietsen bijna onmogelijk was.  Maar omdat het gevoel toch nog steeds goed was en ik nog niet echt vermoeid was ,ben ik maar gewoon doorgefietst. Op enkele momenten was de snelheid echter zo laag door alle blubber dat mijn lamp met naafdynamo te weinig spanning afgaf en ik bijna in het donker fietste.  Gelukkig werd het snel licht en ben lekker door gepeddeld tot de finish. Al met al een prima evenement en een super leuke ervaring. Volgend jaar ga ik zeker nog eens een 24 uurs race rijden, het smaakt naar meer.

INFERNO TRIATHLON (CH)

Een paar dagen van te voren afgereisd naar Lauterbrunnen om vandaar uit het parcours enigszins te verkennen en nog een beetje te trainen.  Maar dan: 1 dag voor mijn vertrek kom ik erachter dat er een groot gat in het frame van mijn mountainbike zit. Das balen, helemaal omdat ik op de mountainbike eventueel tijd wilde goedmaken welke ik op d e racefiets gespaard had.  Dus een leenfiets mee van Kokkiebikes (super bedankt), deze was wel veel zwaarder dan mijn eigen en een hardtail i.p.v. een fully. Maar goed, ik kon nog meedoen.

De nacht voor de triathlon is eigenlijk geen nacht, de start is vroeg en voordat je bij de start bent moet je nog een aardige reis afleggen. Dus een kort nachtje en ‘s morgens vroeg  aan de start in Thun. Maar dan blijkt het zwemmen niet door te gaan, er staat te veel wind en de golven zijn te hoog. Weer balen, al de extra zwemtrainingen die ik het afgelopen jaar heb gedaan voor niets. Maar goed het is niet anders, dus beginnen we met fietsen. De eerste tweehonderd meter zijn vlak en dan gaat het meteen al bergop, ik zit meteen op het kleinste blad voor en het grootste achter. Het zwoegen is begonnen !! Na een kilometer of 6 komt Johan Neevel naast me fietsen, hij stond iets verder naar achteren in het startvak. Na een kort gesprek waarin we beiden aangeven het jammer te vinden dat het zwemmen niet door is gegaan, begint de eerste afdaling van die dag. Het is een pittige afdaling die af en toe een beetje glad is omdat het wegdek nog nat is, toch lopen de snelheden al gemakkelijk op tot boven de 70 km/h wat dan weer heel koud voelt. Na een vlak stuk weer een pittige klim, dit keer is de grosse Scheidegg aan de beurt. Een lange en soms heel steile klim waar het vaak stapvoets omhoog gaat. Op een aantal stukken komt ik niet eens boven de 40 omwenteling per minuut. Maar het ergste is dat er geen eind aan lijkt te komen, het lijkt wel of na elke bocht een de berg ook een stuk hoger wordt. Eindelijk, eindelijk begint dan de afdaling. Ook deze is weer van een categorie: supersnel. Ik ben blij dat ik dit jaar veel in de bergen gefietst heb en op de mountainbike veel downhill en freeride routes geoefend heb, dat geeft toch wat vertrouwen. Dan wisselen en op de mountainbike. De eerste honderd meter uit het parc ferme gaan goed, dan breekt de eerste spaak in mijn voorwiel, tweehonderd meter verder breekt de 2^e spaak met als gevolg dat mijn voorwiel al limbodansend door mijn voorvork beweegt. De klim naar Kleine Scheidegg probeer ik dus tussen al stenen en stukjes rots door voorzichtig naar boven te fietsen. Maar halverwege de klim blijkt ook nog eens dat ik niet helemaal super op de fiets zit en mijn onderrug begint op te spelen en af en toe moet ik even stoppen om te rekken. De rug begint langzaam maar zeker stijf te worden en ik kan niet meer volle kracht leveren. Met Kleine Scheidegg in het zicht begint het weer een beetje beter te gaan en boven besluit ik volle bak naar beneden te gaan, ook al is mijn voorwiel niet wat het zijn moet. Ik beloof mezelf dat als er nog een spaak breekt, ik het rustiger aan zal doen. Boven op de berg dus kracht gezet en rollen naar beneden. In de eerste kilometer heb ik er al een stuk of 10 ingehaald, de volgende 5 kilometer zijn niet technisch en is overzichtelijk dus loopt de snelheid mooi op. Het laatste gedeelte van de afdaling is wat technischer, met mooie haarspeldbochten en veel wortels. Maar met de juiste snelheid is dit allemaal goed te doen en sta ik vlot in het parc ferme om te wisselen voor het lopen. Met het lopen kom ik niet echt op gang, mijn rug zit knettervast en de bovenbenen hebben hetzelfde gevoel. Wat normaal mijn sterkste onderdeel is, blijkt nu ineens mijn zwakste. Het eerste deel van de klim gaat moeizaam, ik passer nog wel andere deelnemers maar de snelheid is niet goed. Gaande weg de klim herstelt mijn rug niet en wordt eigenlijk alleen maar stijver. Met nog 8 kilometer te gaan besluit ik (samen met mijn gezin) om niet verder te lopen en terug naar beneden te gaan. Ik wil min rug niet langer overbelasten en weer een lange tijd met rugklachten lopen.  Volgend jaar weer een kans, maar dan met mijn eigen mountainbike.