Na een goede voorbereiding met veel "onregelmatige" trainingsarbeid zit het erop. De Inferno Triathlon is volbracht. Zoals al gemeld, de voorbereiding ging super, veel uren op de fiets, veel in de bergen getraind, veel gezwommen. Het was echt super. Echter 1 dag voor de triathlon enorm last van mijn maag en ietsje koorts. Koolhydraten stapelen zat er even niet in, vaak naar de WC gaan wel. ‘s Nacht nog twijfel of ik wel zou starten, maar al die trainingsarbeid voor niets? Dat was ook geen optie, dus besloten voorzichtig van start te gaan en kijken waar het zou eindigen.
Om 6:30 (heb je wat aan de dag ;-( ) tijdens de zwemstart voelde ik me nog niet veel beter, maar het was wel te doen. Als 80e het water uit en hup op de racefiets. Gelukkig stond Jeroen al klaar met de eerste lading norit tabletten en een flesje cola om de maag rustig te krijgen. Een ritueel wat we eigenlijk heel de dag volgehouden hebben tot en met de finish. De eerste klim ging niet super, durfde niet aan te zetten en voor mijn gevoel kwam iedereen voorbij. OP het vlakke deel en de 2e klim naar Grobe Scheidegg ging al weer wat beter en kon aardig wat mensen weer terughalen in de klim. Het uitzicht wat je daar hebt is overigens super. DE afdaling naar Grindelwald is lang en snel, das dan wel weer te doen. Na de wissel op de mountainbike is de temperatuur toch wel erg hoog opgelopen en probeer alle middelen om te koelen. Elke sproeier of waterbak wordt tijdens de klim naar Kleine Scheidegg kort bezocht om het toch enigszins dragelijk te maken. Daarna eindelijk de afdaling, deze is in het eerste deel overzichtelijk en de snelheid loopt al snel tot boven de 70 km per uur, het tweede deel daarin tegen is technischer en vraagt veel van je remmen. Omdat ik 27,5 inch wielen met (te) kleine schijven heb gemonteerd raken mijn remmen natuurlijk "weer" oververhit en de remdruk valt telkens weg. Koelen met water uit mijn bidon werkt dan weer goed en een korte stop om de remmen te koelen is dan ook nodig. Daarna rap doorgefietst naar het wisselpunt voor het lopen. Dat lopen ging echter niet zo soepeltjes als normaal, mijn buik kon niet wennen aan het lopen en in de eerste 5 kilometer 3 x een toilet opgezocht. Op de helft van het loopparcours in Murren nog maar eens en daarna doorgelopen naar de finish in de mooiste omgeving van Europa. Wat een schitteren gebied om te mogen sporten. Het is er zwaar, maar ook ontzettend mooi. Na ongeveer 13,5 uur sporten eindelijk op de Schilthorn. Het was goed te doen, alleen jammer van mijn maag welke van streek was. Inmiddels (1 week later) werkt alles weer naar behoren en kijk terug op een geslaagd evenement. Ik doe niet meer mee, maar het is echt een aanrader voor iemand die een bijzonder evenement mee wil doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten